Powroty bywają przewrotne [14]

Zabiję. Po prostu doszło do mnie, że to była jedna z rzeczy, na których naprawdę mi zależało i poczułam cię głupia, mając świadomość, że zaufałam najwidoczniej niewłaściwej osobie. Sam fakt niedoręczenia listu nie bolał aż tak, bardziej ta durna myśl z tyłu głowy, że nie okłamał. Że najwidoczniej miał jakiś problem, o którym znowu mi nie powiedział i zaczęłam sobie uświadamiać, jak bardzo wszyscy oddalaliśmy się od siebie. I nie wątpiłam, że to głównie moja wina, bo to ja ich cały czas opuszczałam. 

Nauczyciel podwinął rękawy koszuli, bacznie się mi przyglądając. Zwolniłam nieco, a mój uśmiech nieco osłabł. Z jednej strony obserwowanie było miłe, w końcu to nie tak, że jak głupia nie próbowałam złapać choć na moment jego zainteresowania, ale po pobycie znowu u matki, miałam wrażenie, że przechodzą mnie ciarki. 

— No cóż. Czasu się nie cofnie, przepraszać nie ma co. — Skinęłam szybko głową. — Chodźmy już na to ciastko, głodnym, a tobie też dobrze zrobi. — Ruszyłam za mężczyzną, łapiąc kolejne słowa. Brakowało mi tego miejsca, tej wariackiej atmosfery, że wszyscy wokół szaleją i próbując znaleźć swoje głowy — Nie wiem, czy słyszałaś, Miński nam detoks od słodyczy zrobił, myślałem, że zgniję, reszta też. Wiesz, mi to tam jeszcze pozwalał mieć coś na czarną godzinę z zaleceń lekarza, ale inni? Gówniarzeria masowe przemyty zaczęła organizować, a wszystko, bo staremu się dupa rozpuchła. 

— To wszystko wina Cesarza — roześmiałam się głośno. — Na jednym z ostatnich balów, gdzie Miński się jako delegacja pojawił, zaczęli wzajemnie narzekać na to, że funkcje stołkowe im nie służą. Jakiś zakład czy coś w ten deseń. — Zanotowałam w myślach informację o zaleceniach lekarza, ciekawe, czy ten sam lekarz nie wypisywał przypadkiem zezwoleń na wysoce uzależniające czy niebezpieczne leki. Nie wątpiłam, że kropki i drobne rany na rękach to tylko początek długiej listy. W końcu doszliśmy do skraju lasu, a przed nami wyłoniły się pierwsze, miejskie budynki. Na Cesarza, jak ja dawno tu nie byłam.