Historia

Skąd się wzięło AWU?

Według potwierdzonych (lub nie) danych ujawnionych informacji publicznej czterdziestego dnia ósmego miesiąca panowania Cesarza Tyrona, jedynie 10% społeczeństwa wspólnoty państw objętych Paktem Atlanckim miało swobodny dostęp do edukacji. Zatrważające statystyki przypomniały wielu narodom o obowiązku kształcenia kolejnych pokoleń, umożliwiając usystematyzowany rozwój każdej poszczególnej jednostce. Wobec tego rodzaju zaniedbań poczynionych przez poprzednich rządzących zwołano Nadzwyczajny Szczyt G56, który odbył się w północno-lądowej części Atlantydy. Sześciu przedstawicieli największych prekursorów w dziedzinie nauczania podjęło decyzję o utworzeniu nowego ministerstwa oświaty. Utworzono plan przyjęcia dodatkowych studentów i poszerzenia planu zajęć przez najlepsze akademie: Akademię Tysiąca Płatków, Akademię Salemską, Akademię Królewską, Instytut Mysterium, Wyższa Jednostka Everdan, Collegium Ezraela. Oficjalnie wdrożono plan otwarcie łącznie dwudziestu uczelni wyższych dostępnych dla każdego studenta. W ten sposób pojawiły się pierwsze Wyższe Uczelnie Publiczne, które do tej pory nie wytrzymywały kosztów oraz podatków ściąganych każdego miesiąca (nie pobierano czesnych od uczniów). Żeby zapobiec temu problemowi Cesarz Tyron zdecydował się poświęcić około dwudziestu bilionów jednostek cesarskich (około pięć trylionów rubli atlanckich wyrażonych złotem bizantyjskim)  na otwarty fundusz powierniczy dla konkretnych jednostek. Pierwszą z nich była właśnie Atlancka Wyższa Uczelnia (AWU), której budowę rozpoczęto miesiąc po wdrożeniu planu przymusowej edukacji młodzieży, czyli trzeciego dnia czwartego miesiąca czwartego roku panowania Cesarza Tyrona. Na wschód od Atlantydy powstało Wolne Miasto Atlanta, które dało początek AWU.

Postawy historyczne, czyli kilka słów o Pakcie Atlanckim

Pakt Atlancki został przyjęty w dwudziestym roku panowania Cesarza Wezuwiusza i jest uznawany za jedno z największych osiągnięć współczesnej dyplomacji. Został podpisany przez przedstawicieli łącznie 57 narodów, w wyniku problemów związanych z pojawieniem się Wielkiego Kryzysu – spowodowanego załamaniem się największej światowej gospodarki – Kuramy. To trudne wydarzenie przypadło jednocześnie na największą suszę od trzech wieków, co w rezultacie doprowadziło do klęski głodowej. Próbując pozbierać się po upadku na kuramskiej giełdzie, wiele narodów zamknęło swoje granice, chcąc ochronić się przed zgubnym wpływem z zewnątrz. Problemy z nieurodzajem, wybuch epidemii białej gorączki oraz fala tsunami w Alarei doprowadziła do kataklizmu na skalę światową.

W historii wielu narodów zapisało się dzięki tym wydarzeniom "czarne pokolenie", które zostało zdziesiątkowane, śmiertelność zeszła do 20% w skali roku dopiero dwa lata po najciemniejszym okresie w historii Światów Zjednoczonych. Aktualnie czarne pokolenie jest w wieku rozpłodowo-rodzicielskim, co za tym idzie nastąpił niż, a właściwie kryzys, demograficzny. W wyniku narastających problemów ekonomicznych większość narodów pogrążyło się jeszcze bardziej w polityce wewnętrznej.

Odświeżeniem sytuacji stało się dojście do władzy Cesarza Tyrona Wspaniałego, który rozpoczął walkę z analfabetyzmem, problemami etnicznymi i demograficznymi, stając po stronie kultury, oświaty oraz ograniczonej ustrojem demokracji. W ciągu pierwszego miesiąca swojego panowania usystematyzował poplątane, nieskładne prawo panujące w Cesarstwie, zmienił politykę prorodziną narodu, a na samym końcu zabrał się za niesienie kaganka oświaty.

Niewiele narodów miało swobodny dostęp do edukacji, a jeszcze mniej respektowało obowiązek szkolny. W zależności od regionu ogarniało się to zazwyczaj w typowych religijnych ścianach, jakoby wiele religii niosło ze sobą oświecenie, chcąc chapnąć sobie szeroko pojęte wpływy.  Systemy edukacji były na tyle zróżnicowane, że ich ujednolicenie wydawało się niemożliwe.

Instytut Mysterium zbierał przykładowo najwybitniejsze umysły płci żeńskiej, umożliwiając im darmową edukację z warunkiem późniejszej kilkuletniej pracy dla IM, nauka trwała wiele lat, przyjmowano dzieci ledwie pięcioletnie, a najstarsze absolwentki miały i po trzydzieści lat. Z kolei Akademia Królewska przyjmowała osoby od piętnastego roku życia (głównie bardzo bogate mieszczaństwo, dostojniejszą szlachtę i arystokrację, z czego skupiano się na rodzinach królewskich jednak) do dwdziestego roku życia, przygotowując ich przede wszystkim do życia na dworze).

Tworząc nową aktualizację do Paktu Atlanckiego, odnośnie reformy edukacyjnej, Cesarz Tyron zalecił ujednolicenie sposobu edukacji dla państw należących do PA z drobnymi wyjątkami dla szkoły o celowym innym układzie (Jak IM, które wypuszczało w większości Mistrzynie Sztuk czy AK z książętami i księżniczkami).

Jak wyglądała reforma?

1) Nauczanie podstawowe - do 6/13 roku życia, najczęściej miejscowe, z powodów finansowych nie wszędzie można było założyć szkoły, ale hojnie opłacono wędrownych nauczycieli, którzy przemieszczając się po świecie kolejno nauczali, aż w końcu osiadali w jakiejś wiosce. W wieku 10 lat i 13 lat następowały egzaminy, które pozwalały określić poziom nie tylko wiedzy, ale i zdolności ucznia. Na podstawie egzaminów tworzono listę osób do nauczania średniego i wyższego.

2) Nauczanie średnie - osoby o przeciętnych zdolnościach (niekoniecznie kiepskich lub dobrych wynikach, skupiano się głównie na max. możliwościach ucznia), wysyłane do szkół w okręgach. Od 13 roku życia do 18 roku życia, z obowiązkowym określeniem planów zawodowych w wieku 15 lat. W ciągu 3 kolejnych lat uczęszczają dodatkowo na kursy, pozwalający im zdobyć certyfikat danego zawodu, żeby można ich puścić w świat. Przy czym - większość mężczyzn, która ukończyła 18 rok życia była dodatkowo podbierana do wojska na odbycie czteroletniej służby wojskowej. Kobiety były z kolei oddelegowane na dwuletnią służbę cywilną - jako pielęgniarki, opiekunki do dzieci robotników czy do robót publicznych. W ten sposób biedniejsze kraje mają możliwość naprawienia gospodarki narodu.

3) Nauczanie wyższe - z dwuletnią przerwą, w czasie której monitorowano rozwój ucznia. 15/20 lat. Czasem ucznia zabierano z nauczania średniego, czasem w wieku 13 lat otrzymał ofertę sponsoringu, czasem zwyczajnie wywinął się od obowiązku nauczania lub pochodzi z mniej biednego kraju i podlegał innemu systemu nauczania. Jedynie nauczanie wyższe pozwala na dostanie się na studia, co jest opcjonalne. Pierwszy rok polega na rozgarnięciu podstaw z każdego przedmiotu, dwa kolejne bazują na wyborze kilku zaawansowanych rozszerzeń, a w czwartej klasie robi się dany profil seminaryjny (Alchemia, Dyplomacja, Inżynieria, Histologia, Wizjonerstwo, Hodownictwo). Zdanie rozszerzeń umożliwiało dopiero dostęp na studia właściwe.