— Tak, masz rację — powiedziała, ocierając rękawem łzy. — Chodź, idziemy jeść, bo zaraz serio umrę z głodu. Dzięki, wiem, jestem największym leniem świata. — Podniosłam się, ujmując wyciągniętą dłoń dziewczyny. Pociągnęłam ją za sobą, kierując naszą dwójkę w stronę kuchni.
— Co się stało? Ostatnio jak próbowałaś gotować wszystko było spalone, łącznie z ścierką, którą przypadkiem podpaliłaś w napływie złości na makaron, o którym zapomniałaś i się rozgotował.
Dumna z siebie wyprostowałam się i wypięłam klatkę piersiową, nie kryjąc zadowolenia. Co mogłam powiedzieć, rozpoczęłam drobne ćwiczenia. Żadna kuchenka, żadna!, nie miała prawa mnie przecież pokonać, byłam mistrzynią ognia.
A jeżeli wcześniej spaliłam kilka próbnych potraw, to Van nie musi wcale o tym wiedzieć. Zdążyłam przed jej przyjściem uprzątnąć cały kuchenny burdel, więc nie natrafiła na stos naczyń, spalonych patelni i tym podobnych. Chwała cesarzowi.
Nawet wywietrzyć zdążyłam!
— Rodzinka upomniała mnie, że pora rozruszać umiejętności przydatne pani domu. — Machnęłam niedbale dłonią, nakładając talerz kolorowej masy dla dziewczyny i samej podskubując kawałek. — Poza tym, otrzymałam pewną propozycję... — zaczęłam niepewnie, nie wiedząc jak się do tego odnieść. — Pamiętasz, co mówiłam, że zaczęli mi propozycje aranżowanych związków po towarzyskim debiucie przysyłać? — Skrzywiłam się. — Dostałam wiadomość. Z Cesarską pieczęcią — jęknęłam. — Myślisz, że jeżeli ją spalę bez otwierania, to mnie Klątwa Konkubin, jak ta z Mayan, pochlasta?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz