— Nie odpowiedział pan na moje pytania — zauważyła, chowając dłonie za sobą i stukając czubkami pantofli. — Może powinnam je przypomnieć? — dodała po chwili, nieco ostrzej, jakby celowo chciała przeciągnąć strunę. Skłonności samobójcze? Cóż, jej brat dosyć dosłownie rypał się z Dexterem i próbował udowodnić, że może grać również w tę grę, więc może masochizm w rodzinie Przewalskim był uwarunkowany genetycznie? Kto wie? A nóż, widelec, może się okazać, że własnie stoi przede mną idealne odzwierciedlenie kłamstwa w żywe oczy, żeby nikt się nie zorientował, jak bardzo pannica ma za uszami. — Ja za to bardzo chętnie odpowiem. — Uśmiechnęła się. — Przecież nie powiedziałam, że wszystkie. Ale sądząc po naszej rozmowie... Niektóre wymagałyby przemyślenia. Oczywiście te, o których wspomniałam na początku naszej dyskusji. No chyba że woli pan nie myśleć i tonąć w pustych komplementach od ładnych dziewczynek, które uważają pana za idealnego, bardzo proszę, chętnie na to popatrzę. — Drgnąłem, spoglądając na nią z irytacją. Zacząłem pocierać palcami jeden o drugi, zastanawiając się, kiedy w końcu mnie trzaśnie. —Może po prostu ma pan przerośnięte ego, które jest uzależnione od komplementów? A zresztą, kto takiego nie ma! — Parsknęła śmiechem. — W końcu każdy lubi być pochwalony jak grzeczny piesek u nogi, czyż się pan nie zgodzi? — I poszło.
To były ułamki sekund, w jednym momencie stała obok mnie, w drugim była przyciśnięta do ściany, z dłońmi uniesionymi nad głową i zatrzymanych przez jedną z moich rąk.
— Po pierwsze — zacząłem uprzejmym, chłodnym tonem — nawet nie wiem o czym do mnie pierdolisz. Po drugie nie zachowuj się jak nakręcona katarynka, bo słusznie dostajesz po dupie i tutaj nawet Heat mi rację przyzna. — Przełknąłem na moment ślinę, patrząc w jej oczy z szerokim, teraz lekko szaleńczym uśmiechem. — Po trzecie nie powinnaś się skupić na własnych sprawach, skoro i tak sobie z nimi nie radzisz?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz