Muzyka zaczęła grać, pierwsze pary zaczynały tańczyć (chociaż, w przypadku niektórych nie można było nazwać tego tańcem, ale mniejsza o to), a ja nadal wzrokiem szukałam Loretty. Trochę długie to imię, jakby to skrócić... I nagle stało się coś, czego się nie spodziewałam.
Usłyszałam głośny huk z pokoju obok. Co się tam, do licha, dzieje?!
Wbiegłam do pokoju zwanego Pracownią Leniwców. Zielona Kanapa. Od kiedy robią takie dziwne kanapy, które wyglądają, jakby były połamane? Ułamek sekundy później zauważyłam dziewczynę leżącą obok niej. Pomogłam jej wstać i naraz zaczęło się robić zbiorowisko. Każdy chciał podejść i zobaczyć, cóż takiego się wydarzyło. Ja sama co prawda nie wiedziałam, ale po chwili knucia doszłam do wniosku, że po prostu nieszczęsna kanapa połamała się pod ciężarem dziewczyny.
Taka chudzinka, a kanapę połamała.
— Wszystko w porządku? — zapytałam.
Odmamrotała coś w stylu "Tak, dzięki", chociaż nie byłam pewna. Tłok był coraz większy, a do pomieszczenia weszła sama organizatorka zabawy. Hera zaczęła się wypytywać dziewczyny o całą sytuację.
— Jeśli wszystko w porządku, to ja pójdę, czekam od dwudziestu minut na swoją parę, ale mam wrażenie, że chyba już nie przyjdzie — odpowiedziałam ze smutnym uśmiechem. Chyba musiałam bawić się sama...
— A kogo wylosowałaś? — zapytała.
— Lo... rentę. — powiedziałam, szybko próbując sobie przypomnieć, co było napisane na kartce.
Dziewczyna wpatrywała się we mnie z lekkim zdziwieniem, a ja dla pewności wyjęłam pomiętoloną już karteczkę.
— Ojć, przepraszam. Lo-ret-tę — przeczytałam już poprawnie.
— Tak się składa, że to ja — odpowiedziała.
Zaczęłam się czerwienić, więc pewnie kilka chwil później wyglądałam jak burak.
— Aha, przepraszam, ale nie wiedziałam. Ja jestem Jane, no i, ee, witaj. Może pójdziemy się czegoś napić? — zapytałam i nie, czekając na odpowiedź, pognałam po jakiś napój alkoholowy, bo tamten wypiłam już przynajmniej 10 minut temu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz